Bankructwa dotykają wyłącznie tych, którzy wykorzystują dobra rzadkie niezgodnie z potrzebami innych ludzi. Takie bankructwa powodują naprawę zaistniałej sytuacji i przekazanie dóbr rzadkich w inne ręce. To jest kwintesencja siły kapitalizmu, którą dostrzegł Schumpeter.

Są ludzie którzy się przed tym usiłują bronić, przy użyciu państwowej przemocy, ale to już nie są działania kapitalistyczne.

Kapitalizm to faktycznie produkcja dla zysku – lecz zysk oznacza po prostu fakt, że inni ludzie całkowicie dobrowolnie płacą za przetworzone dobra więcej niż wyniosły koszty tego przetworzenia. Czyli że wytworzone dobra mają dla tych ludzi większą użyteczność niż posiadane przez nich pieniądze. Konsekwentnie zatem, ponieważ kapitalistyczna produkcja przekształca najpierw pieniądze w produkty by następnie te produkty sprzedać, to uzyskana w ten sposób nadwyżka pieniędzy jest miarą zaspokojenia potrzeb innych ludzi. Kapitalizm sprawia także, że sposoby tego przetwarzania jednych dóbr na inne są coraz wydajniejsze, coraz bardziej zyskowne a dzieje się to właśnie dzięki roli jaką odgrywają właściciele kapitału i innych dóbr rzadkich, użyczających ich na procent. Umożliwiają oni wytwarzanie nowych dóbr kapitałowych zwiększających wydajność produkcji właśnie przez to, że konsumpcję odkładają na czas późniejszy.

Jasne jest, że z tego właśnie powodu każdy kapitalista zachwala własne produkty. Jednak jest to jego jedyny sposób na przekonanie ludzi do zakupów, bo ludzie każdego zakupu dokonują w kapitalizmie dobrowolnie. Ponadto kapitalizm promuje akurat wstrzemięźliwość właśnie ze względu na procent od kapitału, co niweluje namawiania poszczególnych kapitalistów.Można rozpowszechniać głupoty produkowane przez media, tylko po co?

W krajach bogatych, płaci się wysokie podatki od dochodów osobistych.

Z kapitałowymi, bywa różnie. http://pogotowie-wodociagowe.pl/usuwanie-awarii-sieci-kanalizacyjnej/

W powyższej tabeli tyczącej Europy, dość dokładnie to wyszczególniono.

Obniżanie podatków w krajach biednych, nie przyczynia się do wzrostu bogactwa. Co najwyżej, Państwo nie ma pieniędzy na finansowanie usług takich jak służba zdrowia, czy szkoły….

Kapitalizm jest kwintesencją racjonalizmu dlatego, że dba o to by każde dobro rzadkie, w tym także praca, było używane w sposób przynoszący jak najwięcej pożytku dla innych ludzi. Wykrywa z całą bezwzględnością wszelkie przejawy marnotrawstwa dóbr rzadkich i przekazuje zarząd nad nimi innym, bardziej kompetentnym ludziom. Tym samym jak żaden inny system wspiera ludzkie życie i zasługuje na utrzymanie, obronę i uznanie także pod względem moralnym.

Kapitalizm preferuje pracę wykonywaną umysłowo ponad pracę wykonywaną fizycznie, co oczywiście budzi zarzuty o wyzysk wśród tych, którzy innym ludziom są w stanie służyć jedynie siłą własnych mięśni, niczym zwierzęta pociągowe. Takim ludziom trudno sobie wyobrazić że może istnieć praca umysłowa, której efektów nie widać i na dodatek może być wyceniana przez innych dużo wyżej od wysiłku fizycznego.

1. Zgadzamy się więc, że kapitalizm wytwarza ogromne nierówności z powodu swej innowacyjności i  ekspansywności. Ale ta innowacyjność i ekspansywność powoduje nie tylko zwiększenie mobilności pionowej ludzi, ale także powoduje, i to przede wszystkim, rozliczne bankructwa i tym samym degradację społeczną. To jest ten „duch” owej „destrukcyjnej kreatywności”, opisany przez Schumpetera. Jednocześnie najbogatsi bronią się w tym systemie przed możliwością degradacji, tworząc (zresztą w zgodzie z „duchem” kapitalizmu) monopole i oligopole, często w ścisłym powiązaniu z administracją państwową – patrz np. USA, czyli że jednak niektórzy (choć przyznaję, że tylko nieliczni) mają w kapitalizmie zagwarantowane miejsca na szczycie.ie tylko w pierwszej 20, ale i 200, na próżno szukać polskiej uczelni. Najwyżej sklasyfikowane szkoły wyższe z naszego kraju to Uniwersytet Warszawski i Politechnika Warszawska, zajęły 252. pozycję w Europie (miejsca 501-600 na świecie). Akademia Górniczo-Hutnicza i Uniwersytet Jagielloński uplasowały się na 291 pozycji.

1. Skomplikowany system wymogów formalnych dotyczących awansu zawodowego na uczelniach – utrzymany. Były takie plany ambitnej byłej minister Kudryckiej, by tę skamielinę wreszcie ruszyć, ale opór okazał się zbyt silny. Żaden argument, że na uczelniach anglosaskich nikt nie wie, co to „habilitacja” – do nikogo nie trafiał.

2. Typowy polski naukowiec robi magisterium, potem doktorat i habilitację – na jednej i tej samej macierzystej uczelni. Naturalnie, przez lata, jakie mijają – wsiąka on/ona w którąś z uczelnianych, półfeudalnych koterii, bo jak inaczej przeżyć? Nawet w sąsiednich, też tradycyjnie feudalnych Niemczech wprowadzono wymóg, by kolejne szczeble kariery naukowej lokować na innym uniwersytecie, ale nie w Polsce! Po co się tak męczyć, prawda?

3. Tak zwany profesor „belwederski” – w zasadzie nic już nie musi.

4. Nasi naukowcy głównie przepisują z przepisanego (oczywiście nie dosłownie, bo ktoś tam jednak próbuje nieśmiało walczyć z plagiatami). No i głównie po polsku. Nie zależy im na publikowaniu po angielsku (circa 70% literatury naukowej w skali świata) czy w którymś z kilku innych języków międzynarodowych. Inna rzecz, że odgórny wymóg zdania egzaminu językowego przed obronieniem pracy doktorskiej – wypełniany jest niezbyt rygorystycznie; vide kilku czołowych polityków, formalnie mających tytuł doktora.

5. Wyjazdy naukowe za pieniądze uczelniane – to raczej darmowa turystyka a nie żadne wartościowe kontakty naukowe. Czyli: nawet jeśli u Polaków to jest coś rzeczywiście odkrywczego (rzadko, ale może się zdarzyć), to reszta świata długo się o tym nie dowie.

Chyba, że ambitny młodzian umie się sprzedać i zaczepić na przykład w USA. Po latach jego odkrycia wrócą do nas jako amerykańskie osiągnięcia naukowe.

2. Zgadzamy się też, że kapitalizm faktycznie jest nienaprawialny, gdyż wszelkie próby jego naprawy są w rzeczywistości tylko niszczeniem tego, jakże nieetycznego i nieracjonalnego ustroju. A jako ustrój nieetyczny (niemoralny), oparty na wyzysku czyli kradzieży, zasługuje on na zniszczenie. Zasługuje on na zniszczenie także dlatego, że jest on ustrojem nieracjonalnym, marnującym takie kluczowe czynniki produkcji jak przede wszystkim siła robocza (bezrobocie!) a także kapitał, jako że normalnym stanem kapitalizmu rynkowego (a o takim kapitalizmie tu przecież mówimy) jest niepełne wykorzystanie siły roboczej i niepełne wykorzystanie mocy produkcyjnych. http://klimatyzator.eu/klimatyzacja-do-biur-i-gastronomii/

3. Nie jest też prawdą, że kapitalizm wspiera moralność opartą na nagradzaniu tych którzy wytwarzają rzeczy przydatne dla innych ludzi, jako że w kapitalizmie produkuje się nie dla zaspokojenia realnych potrzeb konsumentów, a tylko dla zysku, stąd też najlepiej maja się w kapitalizmie bezproduktywne pasożyty takie jak lichwiarze, kamienicznicy, obszarnicy i rentierzy (nie mylić z rencistami), czyli osoby żyjące z kapitału, czyli z pracy innych ludzi. A ponieważ to, co się produkuje dla zysku, na ogół ludziom nie jest potrzebne, to kapitalizm wytworzył całą bezproduktywną, pasożytniczą domenę marketingu, czyli sztuki wciskania konsumentom tego, czego oni nie potrzebują i co często jest dla nich wręcz szkodliwe, np. alkohol, papierosy, „junk food” czy tez „soft drinks” oraz lekarstwa bez recepty, które najczęściej tylko szkodzą. Co prawda nie ma już w telewizji reklam papierosów, ale wciąż reklamuje się w niej piwo, „restauracje” typu Mc McDonald’s i Coca Colę oraz lekarstwa, przeważnie maskujące ból, a które są w dłuższym czasie wręcz szkodliwe dla osób je zażywających. Taka to jest obiektywna, a mało budująca, prawda o kapitalizmie.